Opowieść o szpitaliku, gdzie przeprowadza się eutanazje, ujęta w formę brutalnej opery buffo. Węgierski reżyser swoim spektaklem niepokoi, szokuje i mami wizją szampańskiej zabawy. Zmusza zarazem do poważnych przemyśleń. Bardzo dobra, bardzo dobrze zagrana sztuka. Aktualna i elektryzująca.

Węgier Kornél Mundruczó, jest filmowcem i dramaturgiem, teatralnym iluzjonistą i brutalistą. Uwodził już publiczność wrocławskich Nowych Horyzontów („Łagodny potwór – projekt Frankenstein”) i poznańskiej Malty („Hańba”). Teraz dał popis w TR Warszawa. Połączył motywy z operetki „Zemsta nietoperza” Straussa z rozważaniami na temat eutanazji.

Spektakl zaczyna się mocno, w stylistyce horroru. W sterylnej przestrzeni szpitalnego korytarza pojawia się nagi, wykrzywiony cierpieniem mężczyzna. Przed chwilą, na ekranach ustawionych po obu stronach sceny pokazana była jego agonia.

Po chwili scenografia robi się przytulniejsza, przypomina kiczowatą poczekalnię w przychodni połączoną ze szpitalną salą. Jesteśmy w „klinice”, gdzie przeprowadza się „zabiegi letalne”. Cwaniakowatym i demonicznym zarazem szefem tej instytucji jest Ryszard (Adam Woronowicz). Są z nim Marta (Małgorzata Buczkowska), asystentka i kochanka oraz młody lekarz Piotr (Rafał Maćkowiak). Wieczór to wyjątkowy – jest sylwester, a klinika decyzją zarządu ma zostać w nowym roku zamknięta. Ostatnimi „pacjentami” są zniedołężniały dyrygent Gustaw (Sebastian Pawlak) i jego żona Irys (Agnieszka Podsiadlik) . On chce umrzeć, bo choroba uczyniła jego życie nieznośnym, a ona – bo nie wyobraża sobie życie bez niego. Rodzicom towarzyszy córka, Jasmina ( Roma Gąsiorowska). Gustaw w ostatnich chwilach życia słucha operetki „Zemsta nietoperza”, którą wielokrotnie dyrygował na światowych scenach.

Dyrektor kliniki okazuje się prymitywnym oszustem, który chce tylko zarabiać i wykorzystuje chorych ludzi. Klinika ze szpitalem niewiele ma wspólnego, personel na niczym się nie zna. Prawdzie pozostają problemy pacjentów (...) Beata Zatońska